Tijdens meerdere bijeenkomsten in de afgelopen weken heb ik het gehad over moed, over lef tonen. Het lijkt vaak helemaal verstopt achter regels, procedures, argumenten voor, argumenten tegen, rapporten en nog meer rapporten. Maar moed is niet uitsluitend een gevolg van afgewogen keuzes. Soms is het “gut feeling” en volhouden. Het is het midden tussen zwakte en roekeloosheid, tussen lafheid en onbezonnenheid. En om verder te komen als samenleving hebben we wel moed nodig. Soms omdat je moet beslissen over zaken met belangrijke consequenties waarvan de afloop niet zeker is. Soms omdat je een controversieel standpunt met overtuiging wilt presenteren en soms omdat je confrontaties niet uit de weg wilt gaan.

Graag benoem ik als voorbeeld eens twee bijeenkomsten. Om te beginnen het goedkeuren van de plannen voor het Walkwartier tijdens de Gemeenteraadsvergadering in Oss. We hebben er jaren over gedaan en een dergelijk besluit moet goed voorbereid worden, het gaat tenslotte wel over een forse investering van tientallen miljoenen. En dan kom je op een punt waarop alle argumenten zijn uitgekauwd, je met elkaar steeds in herhaling discussieert en je vooral heel vaak hebt gezegd hoe lastig het wel niet is. En ondanks dat alles blijven er dan aan het einde toch ook gewoon onzekerheden over. Heb je dan de moed om ja te zeggen en ook te staan voor het besluit wat je neemt. Als het later goed gaat ben je natuurlijk het -baasje- maar als het niet helemaal goed uitpakt en je erop aangesproken wordt? Wat dan? Ik vind moed een positief alternatief voor de angstige en negatieve tendens die ik soms bespeur in organisaties en in de maatschappij. Er is behoefte aan moed als tegengif.

De tweede bijeenkomst was het symposium “Een toekomst voor Kerkgebouwen” in de Grote Kerk van Oss. Volgens mij kent iedereen wel de discussies over leegstaande kerkgebouwen in Brabant en dichter bij huis in onze gemeente, niet dan. We vinden naar de toekomst van die gebouwen kijken vooral lastig. (Ik heb geleerd van mijn moeder dat ‘Niemand heeft gezegd dat het makkelijk zou zijn’). Iedereen vindt er wat van en verstopt zich in zijn eigen overtuiging. Maar om ‘garen op de klos’ te krijgen zal er wat meer moed getoond moeten worden. De katholieke organisatie moet durven overwegen hoe bestaand religieus vastgoed kan worden herontwikkeld zonder direct te verkopen of aan de eredienst te onttrekken. De parochiebesturen kunnen met meer initiatief tonen en zelf plannen maken al een flinke stap zetten. Parochianen moeten vooral in gesprek willen gaan en ook luisteren naar nieuwe ideeën. En tenslotte moeten we allemaal leren accepteren dat niet alles zomaar kan in een kerk en dat het ook betaald moet worden. Ik gun ons allemaal, vanuit onze eigen rol, de moed er zo naar te durven kijken. 

Uit eigen ervaring weet ik dat moed een belangrijk element is als manager in het bedrijfsleven. Het is een eigenschap die ervoor zorgt dat je doet wat je moet doen. In onze gemeente moeten wij de komende maanden “Wonen” of “Huizen bouwen” nadrukkelijk aanpakken. In de stad, in het stadje, in dorpen en in kernen. Er zijn volop goeie initiatieven bij inwoners die maar al te graag willen. Hebben we de moed om besluiten daarover niet uit te stellen, of te verstoppen achter iemand anders of een nieuw onderzoek. Hebben we de moed om zelf de regie en verantwoordelijkheid te pakken, vertrouwen uit te spreken, het “gut feeling” te volgen en ja te zeggen? Ik heb geleerd “Wees sterk en houd moed”!