Sinds drie weken zit ik, net als veel Nederlanders, thuis en probeer zo goed als mogelijk thuis mijn werk te doen. En bij het schrijven van deze kolom stel ik mezelf de vraag waar ik het met u over zal hebben in deze bizarre tijd. Het voelt gek om niet te schrijven over wat ons allemaal zo raakt op dit moment.  

Ik kan schrijven over de geweldige inzet van iedereen die werkt in de zorg. Of je het nu hebt over mensen op de IC of over de verzorgers in de ouderenzorg. Ik bewonder hun wilskracht  om er nu te zijn voor iedereen die hun aandacht keihard nodig heeft. Ze hebben gekozen voor dit vak maar worden geconfronteerd met beelden die ze niet meer gaan vergeten. Het is geruststellend dat we steeds op zorgmedewerkers mogen en kunnen vertrouwen. 

Ik kan ook schrijven dat ik zorgen heb over wat de impact zal zijn op onze economie. Dat veel ondernemers nu alles op alles moeten zetten om hun bedrijf door deze tijd te loodsen zonder het resultaat van hun inspanningen te kennen. Maar ook dat de landelijk genomen maatregelen daarbij keihard nodig zijn. Die maatregelen helpen trouwens niet alleen ondernemers maar kunnen ook helpen in het behouden van werkgelegenheid zodat we een boterham kunnen blijven verdienen. 

En als ik dan de vele berichten lees die ik van ondernemers ontvang denk ik soms; hoe lang gaan we dit met elkaar volhouden? Moeten we niet het gesprek hebben over wat de impact zal zijn op lange termijn? En toch .. wanneer ik dan weer een arts spreek, begrijp ik maar al te goed dat we eigenlijk geen keuze hebben nu.  

Ik kan ook schrijven over de sociale contacten die we anders moeten invullen. Een fysiek bezoek aan mijn ouders vind ik toch echt veel leuker, maar we begrijpen allebei dat dat niet verstandig is en dus zwaaien we vrolijk vanachter een beeldscherm. Maar hoe verdrietig is het voor de bewoners van verpleegtehuizen die maar moeilijk kunnen begrijpen dat hun kleinkinderen of familie niet meer op bezoek komen. Of voor mensen die echt afscheid moeten nemen zonder die laatste knuffel. 

Ik zou ook kunnen schrijven over hoe je als gezin ook maar wat probeert. De juf en meester hebben fijn uitgewerkte opdrachten en doen er alles aan om een goede invulling te geven aan het “thuis leren”. Heel mooi maar ik realiseer me ook dat er kinderen zijn die liever naar school gaan omdat het thuis niet altijd even fijn is. En dan heb je ook het bedrijf waarvoor je werkt en waar je het beste wilt geven, die extra stap wilt zetten, juist in deze tijd. 

Alles overziend wil ik hier wat zeggen over veerkracht, de veerkracht die ik zie in onze lokale gemeenschappen. Ik ben een blijmoedig mens en ik kan genieten van de vele initiatieven, van de creativiteit, van mensen die elkaar helpen, de echte aandacht die we nu hebben voor wat er lokaal of in de familie gebeurt en de complimenten die we durven geven. En met die veerkracht in het achterhoofd wens ik u van harte een Zalig Pasen toe, in goede gezondheid!

(Column ‘Arena Lokaal’ 11 april 2020)