Het lijkt erop dat we langzaam maar zeker ons oude leventje weer gaan oppakken, we pakken de draad weer op. Laat ik voorop stellen dat het ontzettend fijn is dat we meer ruimte krijgen. Dat we na weken van thuiswerken en thuisonderwijs weer op pad kunnen, gewoon zoals het was. Toch, of misschien toch niet. 

Ik werk voor een internationaal bedrijf en ga vier tot vijf keer per week met de trein of met de auto naar Amsterdam. Meestal met de trein wat een reistijd betekent van ruimt 2,5 uur per dag. Dat heeft vanzelfsprekend ook impact op ons gezin; vaak vroeg op pad en laat thuis. In de afgelopen tijd heb ik me gerealiseerd wat het betekent om niet ruim 10 uur reistijd te hebben. Samen met mijn collega’s werk ik nu op afstand en online via Skype, Zoom, conference calls noem maar op. De hele dag telefoonoortjes in mijn oren, de hele dag door bellen vanachter een scherm. Soms word ik ’s-nachts wakker omdat die oortjes nog in mijn oren lijken te zitten en toch…het werkt. Het is niet optimaal en je moet elkaar ook af en toe echt live kunnen zien maar we lijken een manier gevonden te hebben. Hoe mooi is het om, door dat thuiswerken, tussen de middag met elkaar een boterham te kunnen eten. Hoe gaaf het eigenlijk is om, tijdens een lang telefoongesprek, een flinke wandeltocht te kunnen maken in de directe omgeving. Of om net wat meer tijd te hebben voor een kop koffie met iemand die dat even nodig heeft. Eigenlijk wisten we dat allemaal allang maar nu worden we toch met de neus op de feiten gedrukt. Is het een nieuwe realiteit vraag ik me af .. ? Ik heb dat in ieder geval gewaardeerd ondanks de verdrietige gebeurtenissen die er ook waren. 

Een vriend van me had met zijn gezin een vakantiereis naar de Verenigde Staten gepland. Het was al snel duidelijk dat die reis dit jaar niet zou doorgaan maar het bracht hem met zijn gezin ook tot een ander gesprek. Wat meer ‘dichterbij’ is helemaal niet verkeerd, want de directe  omgeving heeft veel moois te bieden. Ook dat wisten we allang en hier gaan we, denk ik, noodgedwongen ook sneller kiezen voor ‘dichterbij’. Ik vind dat mooi maar of het een nieuwe realiteit zal zijn weet ik nog niet.

Of er sprake zal zijn van een nieuwe realiteit of niet en hoe die er dan wel of niet uit zal zien is nu niet zo van belang. Ik denk dat ‘dichterbij’ belangrijker wordt. Omzien naar hoe je buren het maken of die alleenstaande man aan het einde van de straat. Dat we, als we de keuze hebben, misschien vaker kiezen om ‘dichterbij’ huis te werken. En dat we misschien ook wel vaker kiezen om ‘dichterbij’ huis te recreëren. Wat mij betreft de opgave om, als lokale gemeenschap en lokale overheid, nadrukkelijk te werken aan een zo aantrekkelijk mogelijk ‘dichterbij’. Of is ‘dichterbij nog ver weg .. ?