Het is ook in deze tijd dat me regelmatig gevraagd wordt wat te doen; investeren of sparen. Niemand kan in de toekomst kijken en voorspellingen leiden niet zelden tot een teleurstelling. De vraag; investeren of sparen is van alle tijden. Wat wel specifieker voor deze tijd lijkt te gelden is dat we meer en meer -dichterbij- investeren. In onze directe gemeenschap, de directe buurt, in ons dorp of onze stad, onze provincie en ga maar door. Het zou mooi zijn als we dat blijven doen.

Het woord investeren wordt vaak in ruimere betekenis gebruikt, waarbij de nadruk wordt gelegd op een uitgave nu, die opbrengsten in de toekomst genereert. Maar investeren is ook een opoffering van tijd of mankracht ten behoeve van een doel dat pas op lange termijn wordt behaald. En wat het afgelopen halfjaar vooral ook heeft laten zien is dat die opoffering van tijd en mankracht keihard nodig is om onze maatschappij draaiende te houden. Die veerkracht is, naast de inzet van instanties en de overheid, van onschatbare waarde voor onze samenleving. Tijd om de buren te helpen omdat ze het zelf niet kunnen, tijd om een stuk te gaan wandelen met iemand die er alleen voor staat, tijd om de sportvereniging een helpende hand te bieden als vrijwilliger, tijd om vaker thuis samen te eten en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ieder van ons herkent het en al die kleine opofferingen zijn -dichterbij- investeringen voor een doel voor de langere termijn: Een aangename en fijne gemeenschap om in te wonen en werken. 

Wat ook van onschatbare waarde is, is de aandacht voor lokaal ondernemerschap. Doordat we het afgelopen halfjaar meer vanuit huis hebben gewerkt, minder op vakantie zijn geweest en net iets meer tijd hebben genomen voor de dagelijkse boodschappen hoor je van een aantal ondernemers dat ze dat merken in hun winkel. We kopen niet alles digitaal en besluiten wat vaker naar de lokale bakker of slager te gaan. Daarnaast komen er initiatieven waarbij mensen die thuis moeten werken besluiten om samen een plek te huren en van daaruit gezamenlijk te werken. Er  is stevig gewerkt in de tuinen en er was volop aandacht voor de woonplek thuis. Bewust of onbewust allemaal kleine opofferingen, kleine investeringen in -dichterbij-. 

Ikzelf werk in Amsterdam en ging tot een halfjaar geleden 4 tot 5 dagen in de week naar kantoor. Inmiddels werk ik veel thuis net als mijn collega’s en volstaat 2 dagen in de week Amsterdam ook. Ik snap heel goed dat velen van ons naar hun werkplek toe moeten om hun werk te kunnen doen maar er komen ook meer mensen die meer vanuit huis gaan werken. -Dichterbij- wordt belangrijker. 

Soms hoor ik de vraag of al dat -dichterbij- dan niet een kneuterig wereldbeeld maakt. Investeren in de directe omgeving, opofferingen in tijd voor het lokale verenigingsleven, aandacht voor mensen in onze directe omgeving is allesbehalve kneuterig. Wie niet voor zijn direct omgeving kan zorgen kan dat ook niet elders. Het is een gezamenlijke verantwoordelijkheid voor de langere termijn. De omstandigheden hebben er extra aandacht voor gevraagd, maar samen zorgen voor de lokale gemeenschap is iets wat diep in ons zit. Ik vind dat mooi, laten we er niet op besparen.